Heiðursmaður

Það er ekki við hæfi að koma með rætnar athugasemdir við þá frétt að Björgvin segi sig frá embætti viðskiptaráðherra.  Með því sýnir hann í verki það sem allur almenningur hefur krafist.  Það skiptir engu máli þótt sekt annarra sé margfalt meiri og jafnvel sektin öll.  Ráðherrar eru æðstu yfirmenn þess hluta stjórnsýslunnar sem undir þá heyra og þeim er trúað fyrir.

Betur væri að annar ráðherra sem hefur orðið ber að því að brjóta grunvallarreglur stjórnsýslunnar segi af sér og það strax, hvað sem fjármála- og bankakreppu líður. Sá ætti að minnast svars Kolskeggs, þegar hann neitaði að snúa við heim, eins og Gunnar á Hlíðarenda gerði: 

"Hvorki mun ég á þessu níðastog á engu öðru, því er mér er til trúað"

Björgvin segir af sér

VARÚÐ ! Sjálfstæðsflokkur

Líklega hefur ekkert afl hér á landi, allar götur frá því á sturlungaöld, verið nær því að kosta landið sjálfstæði sitt og rústa íslensku samfélagi en Sjálfstæðisflokkurinn. Það er nánast fáránlegt að það afl í íslenskri pólitík sem harðast hefur stutt setu erlends hers í landinu og klifað á því að við þyrftum hervarnir hefur öðrum fremur gert landið og þjóðina varnarlausa.

Þúsundmilljarðaflokkurinn sem hefur "einstaklingsfrelsið" að leiðarljósi, flokkurinn sem lítur á samfélagið sem veiðistöð gróðamanna, hefur með fylgispekt "sjálfstæðismanna" í öðrum flokkum komið hlutunum svo fyrir að bankakerfið og fámennur hópur auðmanna hefur nú látið greipar sópa um eignir almennings.  Svo rækilega hefur þetta tímabil valdasetu flokksins undanfarin ár gengið fram að við liggur að hallæri og náttúruhamfarir liðinna alda er helst að nefna sem samjöfnuð.

Ég er nógu gamall til að muna fyrri valdasetutímabil "Sjálftökuflokksins".  Þá hét ríkisstjórnin Viðreisnarstjórn.  Valdatímabilið þá einkenndist af neikvæðum vöxtum og algerri stöðnun um allt land, að Reykjavíkursvæðinu undanskildu.  Sparifé tveggja kynslóða var hirt og þriðja kynslóðin skuldsett. Á þeim árum var nánast ekkert vegakerfi í landinu.  Heildsalar söfnuðu fé á erlendum bankareikningum, meðan þjóðin hafði engan beinan aðgang að erlendum gjaldeyri. Ekkert vegakerfi, gamaldags handvirkt símakerfi og ekki einu sinni útvarp sem náðist út fyrir suðvesturhornið. Lánsfé var skammtað af pólitískt ráðnum bankastjórum, sem gátu mismunað fólki að vild.

Þessi síðasta hrina valdasetu einkaframtaksflokksins hefur þó verið miklu stórtækari en orð fá lýst. Nú stefnir í met atvinnuleysi, sparifé og aðrar eignir almennings eru í stórhættu og þjóðarbúið bundið á klafa óheyrilegra skulda.  Í raun er stærðargráðan slík að venjulegu heiðarlegu fólki er það óskiljanlegt.

Það er bara eitt til ráða: Það verður að setja þessi skaðsemdaröfl í algera sóttkví.  Við getum ekki látið brennuvarga leika lausum hala.  Það má gera með því að slíta öllu samstarfi við þetta lið, innan Alþingis og utan.  Það er ekki hægt að banna stjórnmálaflokka í lýðræðisríki, en það er fullkomlega mögulegt að sniðganga þá og einangra frá öllum áhrifum.  Til þess þarf samstöðu, en það er einmitt það afl sem er að mótast og styrkjast í landinu um þessar mundir.

Það verður að koma þessum flokki frá völdum og það þolir enga bið.  Það verður að tryggja það að hann komist ekki til áhrifa næstu áratugina.  Þá mun áhangendum hans smám saman fækka og hann enda sem hver annar hægri öfgaflokkur, gjammandi á hliðarlínunni.  

Landvarnir byggjast ekki á útlendum herþotum í háloftonum yfir Íslandi.  Sjálfstæðismenn hafa klifað á þessu herbrölti til þess eins að draga athyglina frá öðrum og mikilvægari málum.  Raunverulegar landvarnir byggjast á efnahagslegum viðbúnaði, hagvörnum.  Varnarstaða Íslands byggist á því hversu vel við þolum utan að komandi áföll, vegna efnahagssveiflna og pólitískra hræringa í heiminum kringum okkur.  Það er að mörgu að hyggja í því efni og þegar til kastanna kemur lifum við ekki á pappír, jafnvel þótt á hann séu skrifaðar stórar tölur.  Við lifum á því sem við öflum, ræktum, veiðum, framleiðum og seljum.  Við þurfum að verja landið fyrir ræningjum og sjálftökuliðinu sem Sjálfstæðisflokkurinn hefur alið og skýlt.

Viðtalið við Njörð P Njarðvík í dag

Ég vil hvetja alla þá sem heyrðu viðtalið við Njörð að íhuga vel það sem þar kom fram.  Hann var alveg frábær, skýr á öllum punktum og lagði málið fram með einstökum hætti.

Því miður heyrði ég ekki viðtalið  í heild sinni, en af því sem ég heyrði, þá verð ég að segja eins og er að ég var honum sammála í ÖLLU því sem fram kom hjá honum.

Það er ákveðin hætta á því núna, í því ástandi sem er í samfélaginu og undir öllum þeim upphrópunum sem á landsmönnum dynja, að aðalatriðin gleymist.  Auðvitað eigum við nú að nota tímann í að hugsa alvarlega um það sem máli skiptir:  Hvers konar samfélagi viljum við búa í.

Við búum nú við flokksræði í stað lýðræðis og höfum gert lengi.  Við horfum upp á það hvernig gert er lítið úr forsetanum, sem er kosinn af okkur, fólkinu í landinu beinni kosningu.  Við horfum upp á það að í stól löggjafarsamkundu landsins er settur afdankaður ráðherra. Við horfum upp á það - og hristum hausinn án þess að gera svo sem mikið meira - þegar valdaelítan velur úr eigin röðum fólk til þess að gegna sendiherrastöðum, seðlabankastjórastöðum og þvíumlíku.  Svo hefur þetta lið tryggt sér allt önnur kjör varðandi eftirlaun og fríðindi en fólk flest.

Verst af öllu er að horfa upp á það þegar ráðherrar verða uppvísir að því að fara á svig við eða brjóta stjórnsýslulög, eins og nýlegt dæmi sýnir.  Afleiðingarnar eru engar.  Stjórnsýslulögin eru grundvallarlög í landinu, til þess að tryggja sanngirni og jafnræði þegnanna.  Æðsta stjórnsýsla landsins á að standa vörð um það að þeim lögum sé fylgt og í mínum huga er það margfalt alvarlegra mál þegar ráðherra brýtur þau lög en ef t.d. einhver kontóristi í sveitarfélagi gerist brotlegur.  Lögbrot ráðherra ætti að varða starfssviptingu að undangengnum dómi, en ráðherra ætti að víkja úr embætti meðan á rannsókn stæði.

Á liðnu hausti var reistur minnisvarði á Akureyri um meint umferðarlagabrot, sem leiddi til þess að valdaelítan á Íslandi "neyddist" til þess að koma því á að ekki væri sami aðili látinn rannsaka mál og dæma í þeim.  Það var í samræmi við þau valdaprinsíp sem eru að finna í stjórnarskránni um þrískiptingu valds í landinu.

Það er grundvallaratriði að þrískipting valdsins sé alveg tær og skýr á öllum stigum.  Það er óhæfa að þingmaður sé ráðherra samtímis, ekkert síður en það væri óhæfa að hæstaréttardómari væri ráðherra.

Það er margt og mikið hægt að segja um kosningalöggjöfina og kosningafyrirkomulagið hjá okkur.  Allir virðast sammála um að þar þurfi að gera breytingar, en menn greinir á hvað eigi að koma í staðinn.  Í mínum huga er mikilvægast að berja niður flokkaveldið.  

Ég hef tekið þátt í mörgum alþingiskosningum.  Neyðst til þess að velja á milli örfárra flokka, sem fyrir fram stilltu upp einstaklingum sem voru búnir að "ganga gráðurnar" í metorðunum.  En aldrei hef ég kosið ríkisstjórn.  

Meira um þetta síðar